Ongeluk(je(s))

Hier volgt het verslag van ons zaterdaguitje naar Macau.
Omdat dit best een aardig tripje is zijn wij vroeg gestart. Om 07.45 uur gingen wij de deur uit. Beneden met de lift aangekomen, bedenken we dat we de camera zijn vergeten. Dus Ger weer naar boven. Dan onderweg naar de ferry die ons naar HKG Island brengt, alwaar de ferry ligt die ons naar Macau brengt. Daar aangekomen komen we erachter dat we de paspoorten zijn vergeten. En die hebben we nodig omdat we de grens over gaan. Dus Gerry weer terug! Oké eindelijk zijn we dan op HKG Island, maar waar is nou de pier met de ferry naar Macau? Na enig speurwerk vinden we dan uiteindelijk de juiste pier. Dan moet je dus tickets kopen, staan we in de rij zegt een Chinees (in verstaanbaar Engels deze keer) je moet daar je tickets kopen , veel goedkoper en wijst naar een kioskje. Goed dat doen we dan maar. Ger vraagt aan de man kunnen we ook een retour kopen? Ja hoor zegt hij en geeft ons nog 2 kaartjes! Dit zijn "open tickets" zegt ie! Terwijl we naar de douane lopen zeggen we al tegen elkaar, hebben we hier nou goed aan gedaan? Er is al zoveel mis gegaan vandaag. Maar ja, God zegen de greep!! Na de douane kom je in de vertrekhal, terwijl we daar staan te wachten laat ik één voor één alles uit mijn handen vallen. Heel raar. Voelde me net een dwaas. Eindelijk mogen we aan boord, bij de ingang staat een man die de tickets bekijkt. Ons houdt hij tegen, er staat geen stoelnr. op de tickets. En terwijl iedereen lekker doorloopt en zijn of haar stoel opzoekt staan wij daar maar te wachten. Eindelijk krijgen we onze tickets terug met stoelnr. Tegen die tijd vroegen wij ons voorzichtig af of we niet beter in bed hadden kunnen blijven. Maar goed, de overtocht duurt een uur en het gaat er hard aan toe. De boot vaart ong. 60 km per uur. Aangekomen in Taipa (Macau is het eiland erboven en ze zijn met 3 bruggen met elkaar verbonden) valt meteen de warmte op. Het was er heet!!!! Erg heet!!! Na een wandeling (vanaf de ferry tot de aankomsthal toch gauw een kwartier) komen we aan bij de douane. Een grote hal, 7 douanebeambtes en ik denk wel 1000 mensen in rijen die allemaal langs die voornoemde beambtes moeten. Elk paspoort word gescand, bekeken en gestempeld. Volgens Ger duurde elk persoon 30 sec. Dus een half uur later waren wij eindelijk aan de beurt. Buiten gekomen stonden er allemaal bussen van hotels. We spotten een bus van The Venetian en moesten wederom in de rij. We stonden redelijk vooraan, maar het Moutje vond dit alles veel te lang duren en stelde voor een taxi te nemen. Toen we daar aankwamen zagen we veel mensen in een rij, maar.....geen taxi. Dus na een verhit overleg terug naar de rij van The Venetianbus, die inmiddels al drie keer zo lang was. Maar ineens kwamen er nog 2 van deze bussen aanrijden, dus konden wij met bus 2 mee. Dan kom je dus aan bij het hotel The Venetian. Een in Italiaanse stijl gebouwd gigahotel, waar de gondels voor de deur liggen. Als je binnen komt is de grandeur overweldigend. Nu hebben wij dit in Las Vegas al mogen aanschouwen (daar is ook een Venetian) maar deze is een paar tandjes groter. Echt giga, overal, veelal dure, winkels (ook hier zijn alle merken vertegenwoordigd) en een groot plein (the foodcourt) met in het midden allemaal zitjes en er om heen zijn restaurantjes. Dus eten bestellen, betalen, meenemen, een plekje zoeken en opeten. En dan zijn er natuurlijk de bruggetjes en de gondels. Je kan een tochtje boeken, maar we zagen dat het maar een klein rot stukkie was en dan vragen ze ook nog HK$100! Ja en dan is er natuurlijk nog het casino. Want daar is Macau eigenlijk het meest om bekend. En daarom gaan er iedere dag hele volksstammen naartoe! We hebben er even rondgelopen en Ger heeft wat in de slotmachines gegooid, maar ja op zo'n dag als deze zal je nooit iets winnen. En toen sloeg het noodlot toe!!!!!
Op een roltrap vroeg ik aan Ger de camera die hij vervolgens aan mij geeft, maar....zijn vinger blijft in het koordje hangen, waardoor hij hem uit mijn handen trekt en de camera vervolgens met een smak op de metalen roltrap klettert. We schrokken ons rot!
Boven gekomen zette ik de camera aan en ja hoor spiegel gebroken in de camera. Je ziet dus op je kijkscherm een scheur overdwars, het bovenste gedeelte is zwart en in het onderste gedeelte zie je wel beeld maar niet scherp. Nodeloos te zeggen dat wij even de weg kwijt waren. Ik heb de camera voor mijn verjaardag gekregen dus die is nog geen jaar oud.Maar goed, je kan het niet terugdraaien en de hele dag bekeken paste dit wel in het pechpatroon. Wij likten onze wonden en gingen naar buiten. We wilden graag naar Macau, naar het oude centrum. Macau was vroeger Portugees bezit en dat zie je terug in de architectuur. Er waren wat mooie dingen te zien, dus in de taxi! Na een mooi ritje werden we afgezet in hartje Macau. Via duidelijke bewegwijzering kwamen bij de Ruïnas do São Paulo. Een ruïne van een kathedraal die in z'n hoogtijdagen het grootste monument van het Christendom was in Azië. Verder zijn we nog door straatjes gewandeld.
Ook hebben we nog een tempeltje gevonden waar een oude man een prachtige serenade bracht aan buddha. Hartverscheurend. Toen hadden we het gehad met Macau. Dus taxi terug naar Taipa. In de vertrekhal togen wij met onze returntickets naar een balie. De dame zei zonder blikken of blozen, de computer kan deze kaartjes niet uitlezen, er staat op Hong Kong/ Macau en het moet andersom zijn. Enfin om een lang verhaal kort te maken (ahum) we konden bijbetalen of nieuwe tickets kopen. Het werd het eerste, Ger bleef de hele tijd al redenerend redelijk kalm, maar toen ze vroeg: "naar Hong Kong?" ging ie uit zijn panty. Nee naar Jeruzalem smeet ie haar in het gezicht! Dus wederom 13 euries armer gingen wij aan boord voor een rustige terugtocht naar huis. Wij waren verbaasd na deze pechdag heelhuids aan te komen en waren nog verbaasder toen thuis bleek dat de foto's gelukt waren en dat we dus nog steeds foto's kunnen maken al zien we maar 1/3 beeld. Het laatste ongelukje gebeurde 's avonds. Waar op het terras meneer Wind een menukaart tegen mijn volle koude heerlijke glas Chardonnay smeet, zodat de inhoud over de tafel en Ger z'n broek en shirt vloog.
Na deze enerverende dag kropen wij vermoeid ons bed in.
De wijze les uit dit verhaal, laat je camera thuis. Da's een stuk veiliger!